Waar is de tijd gebleven? Ik ben al weer ruim 2 weken thuis. Met de camper zijn we vrijdag 17 juni naar Italië vertrokken. ’s Avonds laat aangekomen na een vlotte (maar lange) reis. Toch wel lekker dat we qua chauffeurs elke 2 uur konden wisselen. Met een camper zo’n afstand rijden is wel even wat anders dan een “gewone” auto.
Zaterdag 18 juni hebben we als team gebruikt om “in te rijden”. Eerst zijn we afgedaald vanuit de camping in Bellamonte naar Predazzo. Omdat 1 van de begeleiders ging wandelen, besloten we de klim terug te aanvaarden en gelijk weer te dalen. De eerste meters in de benen. Een klim van 5 kilometer a ong 6% á 7% gemiddeld. Best pittig zo de eerste dag in de bergen, maar het voelt goed! Alle training (bijna 5.000 kilometer sinds 1 januari 2022) werpt z’n vruchten af.
In Predazzo zoeken we een locatie om echte italiaanse koffie te drinken met het team. Daarna gaan we weer richting de camping. 2 teamgenoten en ik besluiten om de camping te passeren en door te klimmen naar de top van de Passo Rollo Terug op de camping tel ik al ruim 50km met 1.200 hoogtemeters. M’n lichaam voelt goed. Ik bereid m’n spullen nog even voor, bind een mascotte aap op m’n helm. Apie wordt ie gedoopt en is later in de week bij iedereen wel bekend. Laat de GirodiKika maar beginnen!
Zondag 19 Juli, de eerste Etappe
Achtereenvolgens worden de Passo di Lavazé, Passo di Costalunga, Passo San Pelegrino en Passo di Valles beklommen. De route is 107 kilometer lang en bevat 3.000 hoogtemeters Het is heel goed weer. Het eerste stuk tot aan de voet van de Passo di Lavazé rijden we als team. Het is dezelfde route die ik gisteren reed richting de voet van de Passo Rollo dus pak ik de kop van ons “peletonnetje”. Zoals afgesproken klimmen we op eigen tempo. Vanuit de training weet ik wel een beetje hoe de “volgorde” gaat zijn. Dit laat zich ook zien op de klim. Ik trek m’n schouders er voor op. Het is geen wedstrijd. Genieten! dat roep ik ook naar ’t team. En dat doe ik zelf met volle teugen. Het is heel goed weer en de omgeving is SCHITTEREND!
De eerste en laatste berg bevatten best steile stukken. Pittig. De middelste 2 lopen heerlijk. Op 2 plekken in ’t parcours zijn er checkpoints. De organisatie is strak en goed georganiseerd. Bij de plekken is voldoende voedsel en water te krijgen. Hard nodig want met zo’n tocht verbrand je vele calorieën.
Maandag 20 Juli, de tweede Etappe
Op voorhand heb ik alle routes en beklimmingen bestudeert. Dit is voor mij de “gevreesde” etappe. Met name de 2e klim, de “Fedaia”. De route bevat 2 bergen: Passo di Valles, Passo di Fedaia en is 110 kilometer lang met 2.300 hoogtemeters. De Valles beklimmen we dus voor de 2e keer, maar nu vanaf de kant waar gisteren is afgedaald. Deze kant is minder pittig. Daarna volgt dus de Passo di Fedaia. Het weer is goed, beetje warm maar dat mag de pret niet drukken. De Fedaia heeft er in de Giro d’Italia voor gezorgd dat er het klassement werd beslist. De laatste 6 kilometer komen niet onder de 12%. Ik ben dolblij dat ik een bergverzet op m’n fiets heb laten zetten. Maar met zelfs dat verzet is de klim een crime! Wat is dit stijl (tot wel 18%). Ik stop een aantal keer langs de weg, grijp een paaltje of vangrail. De voeten in de pedalen houden, anders kom je nooit meer weg. Hartslag omlaag en weer door! Tjonge wat een klim, maar tjonge wat is het uitzicht ook FANTASTISCH:
Dat maakt heel veel goed en ik kom boven. Trots! deze kan worden afgevinkt. Rest alleen nog het “klimmetje” naar de camping (die ene 5 kilometer die we zaterdag al 2 keer hebben gehad). Als team komen we (weer) samen aan. Gaaf dat teamgevoel! De band met elkaar wordt hechter en hechter. Ook met de begeleiders die met de bus met ons mee rijden. Erg handig voor het nodige extra aan eten en spullen.
Dinsdag 21 Juli, de derde Etappe. De Sella ronde!
Van alle etappe’s kan ik (nu achteraf) zeggen dat dit wel de mooiste route is! 4 bergen (en dat ene klimmetje naar de camping…) staan op het programma: Passo Pordoi, Passo Campolongo, Passo Gardena, Passo di Sella. Het is de langste route met 130 kilometer en 2.800 hoogtemeters. Het is wederom mooi, maar best warm weer. Veel drinken weer. Er wordt onweer/regen aan het einde van de middag voorspelt. De bergen lopen lekker. Niet te stijl en de meeste klimmen mooi geleidelijk. En waar het uitzicht gisteren al fantastisch is, is dat vandaag FENAMONAAL
En ja, ondanks dat het allemaal lekker reed, is het toch ook wel afzien. Met name op de laatste klim in de laatste kilometers gaat het bijna mis. Ik loop tegen een hongerklop op. Gelukkig is een motard van de organisatie (Daniël) een reddende engel. M’n eigen repen krijg ik er gewoon niet in, maar hij heeft wat cashewnoten. Dat red mij en ik kom boven (goed te zien op de foto hoe ik moet afzien). We verzamelen als team op de top van de Sella en dalen af naar het dal. De Sella ronde ligt ruim 30 kilometer van Predazzo af dus de weg terug is dezelfde als heen. Maar de voorspelde regen/onweer dient zich aan. In het plaatsje Moena zoeken we een koffiebar op waar we weer van de heerlijke koffie genieten en kunnen schuilen voor het weer. Het kan flink spoken in de bergen kan ik je vertellen! In overleg met de organisatie mogen we de bui uitzitten. Andere deelnemers zijn al met de bezemwagen van de weg gehaald verneem ik. Ai! Een uur later gaan we als de wiede weerga richting Predazzo. Steven (de sterkste man in ons team) met mij er achter op kop om de rest uit de wind te houden. Ik was duidelijk niet de enige die het zwaar heeft vandaag, maar het uurtje rust heeft me goed gedaan. Ik herstel echt heel goed dus kan ik samen met Steven rammen! In Predazzo aangekomen begint het toch weer te regenen. Met Steven stem ik af dat we bij de langzaamste klimmers gaan blijven. “En block” naar boven. Bij de weg naar de camping aangekomen worden we door de motards van de organisatie opgewacht. We zijn de laatsten die binnen komen onder geweldige begeleiding (en sirene/herrie) van de motards. Weer: wat een gaaf team gevoel en kika familie gevoel. Wat een ervaring(en)!
Woensdag 22 Juni, de vierde Etappe
Gisterenavond heeft het flink gespookt in de omgeving. Veel onweer, wind en regen. Slapende in de camper is dan vele malen beter dan in een tentje. Vandaag een relatief korte etappe op het programma van ong 90 kilometer met 2 bergen: Passo di Pramadiccio, Passo Manghen. de Pramadiccio is in de eerste etappa eigenlijk ook al beklommen als onderdeel van de Passo di Lavazé . Best een pittige klim maar na alles wat we al gehad hebben gaat het nu eigenlijk best goed. Afdalen vanaf de camping was even puzzelen qua kleding. Het is beduidend frisser vandaag. Dus hemd, shirt en windstopper zijn nodig. aan de voet van de Pramadiccio trek ik hemd en stopper uit. Door m’n geklungel vergeet ik m’n sportzonnebril (kom ik pas veel later achter). Gelukkig geen dure maar met afdalen wel een gemis. Onderweg naar de Manghen krijg ik een sms van de organisatie binnen: De klim wordt (flink) ingekort. Door de storm is de klim onbegaanbaar geworden. Op 1/3 is het checkpoint ingericht. Daarna mogen we omdraaien en terug naar de camping. Aan de voet van de klim vanuit Predazzo (die ene van 5 km) begint het te regenen. We klimmen ieder voor zich en verzamelen bij de ingang naar de camping. Drijfnat maar voldaan hebben we “slechts” 66 kilometer gereden en 1.300 hoogtemeters geklommen. Een middag “rust”. Nou ja, niet helemaal. We moeten voorbereiden voor de reisdag morgen en zien te regelen dat spullen wat droger worden. Daar gaat onze rust. Afbreken, was en afwas doen etc. En weer op tijd slapen.
Donderdag 23 Juni, reis/rustdag
We gaan verkassen naar Bormio. een reis die hemelsbreed niet zo gek ver weg is, maar omdat het op en neer door de dalen gaat, gaat ’t niet zo snel. Al met al zijn we ruim 6 uur onderweg. Mooie uitzichten, een (heerlijke) pizza onderweg als lunch en af en toe passen en meten met de Camper om tegenliggers te passeren. We komen heel aan op het evenementen terrein. Hier zien we de kika familie groeien met de Classico deelnemers. We zetten de campers bij elkaar en genieten van het moment. Bijeenkomst ’s avonds (zoals altijd) en ik leur nog wat met m’n polsbandjes (en haal nog eens 400 euro op) We overleggen als team wie welke route morgen gaat nemen. Ik zet in op de grootste (de Stelvio, Mortirolo en Gavia) De route is aangepast omdat de Gavia pas om 14.00 open gaat.
Vrijdag 24 juni, De Stelvio!
De finale dag. Hier heb ik heel lang naar uitgekeken. Vanuit het dal in Bormio kijk ik om me heen naar al die majestueuze bergtoppen. In de dolomieten was het al hoog, maar dit is toch wel echt de alpen! Omdat ik kies voor de langste route moet er vroeg gestart worden. Het is nog best fris en bewolkt. Ik drop een tas in de box voor checkpoint 2 (op de Gavia) en er gaan spullen in de begeleidersbus. 150 km vergt wat voorbereiding. Omdat de route op z’n kop is gezet vraag ik me af wat het nut eigenlijk is van checkpoint 2. Achteraf gezien had ik beter m’n tas in de box voor checkpoint 1 kunnen doen. Later hierover meer. Uit de tas zoek ik m’n team tenue. Hemd er onder en windstopper in m’n rugzak. Het nodige wielrenvoer (reepjes, gelletjes) verdwijnt daar ook bij. We verzamelen erg vroeg bij de start (6:30!) en worden uitgezwaaid door anderen en de organisatie. Op weg naar de Stelvio. een klim van bijna 23 kilometer. Wow da’s best lang. We rijden het dorp uit en dan begint de klim vrijwel direct. Dus met “koude” benen omhoog. We zijn ondertussen wel wat gewend. Ik probeer m’n ritme te zoeken, wat vrij snel ook lukt. Het is nog steeds best fris, maar ik rij mezelf met het gevonden tempo snel “warm” Ik haak aan bij een andere deelnemer en teamgenoot Ton vind m’n wiel. Steven en Gert zie ik na een paar kilometer voorbij komen. Normaliter zijn ze me al vooruit. “Ben ik niet te snel van start gegaan?” De gedachte schiet even door me heen. Ik check m’n hartslag: “135, nou dat zit wel goed, midden in zone 2” Met zo’n hartslag weet ik van mezelf dat ik het lang kan volhouden. We passeren een paar half open en volledige tunnels, moeten een keer wachten voor verkeerslichten (te smal om elkaar te passeren met auto’s) en vervolgen onze weg. Ergens halverwege vlakt de weg uit en is het eigenlijk “valsplat”. Ik stop even om een foto te maken en te genieten.
En door! Dan komt het meer steilere stuk. Ik passeer de afslag naar de Umbrail en klim door. Naar mate we stijgen daalt de temperatuur. Dat merk ik door de inspanning nauwelijks. Een paar kilometer onder de top stop ik weer even. Hartslag even naar beneden krijgen. De inspanning zorgt voor een langzaam stijgend gemiddelde. Dan merk ik de kou. Oef toch maar snel verder. Na nog een tijdje kom ik boven. Wow wat is het toch gaaf om zo hoog te komen (2758 meter boven zee niveau!) Maar dan merk ik pas goed hoe koud het hier is. Snel trek ik m’n windstopper aan en haal ik een bouillon bij het checkpoint. “Waar is de begeleiders bus?” denk ik bij mezelf. O ja Marinus ging zelf ook een stukje fietsen en is veel later vertrokken. Ai deze mis ik. En de andere tas ligt op de Gavia. Niet handig! Ik merk ook dat ik toch best wel wat vermoeid ben. Uiteindelijk besluit ik m’n route om te gooien van de Epico (150 km, met de Stelvio, de Gavia en Mortirolo) naar de Extrema (100 km, 2 keer de Stelvio). Een besluit met pijn in m’n hart. Geen Gavia en geen Mortirolo om af te strepen van m’n lijst. Maar als ik een en ander doorreken ga ik de Epico domweg niet redden. Het is te koud en ik mis spullen die nu hard nodig zijn. Een pijnlijk besluit maar achteraf gezien wel heel wijs. Bert en Alex besluiten ook de Extrema te gaan rijden. Dat is top, kunnen we met z’n 3-en naar de voet van de Stelvio vanuit Prato rijden. Een flinke tocht via de Umbrail over Zwitserland weet terug naar Italië. We pakken een terrasje in Zwitserland (oef de koffie is hier duur) en rijden door een dal naar Prato. Hiervandaan moet de klim nog mooier zijn dan vanuit Bormio. Eenmaal aan de voet van de klim zie ik al half waarom. In het begin klimmen we nog met z’n drieën. Maar het tempo is te verschillend en ik besluit vooruit te gaan en lekker m’n eigen cadans te pakken. Na zo’n 8 kilometer vanuit Prato geklommen te hebben stop ik voor wat foto’s. Het is echt adembenemend mooi!
Ik pak de fiets weer en klim verder. Vanuit m’n voorbereiding weet ik dat het 2e deel steiler is en dat is ook te merken. Er moeten 48 haarspeld bochten genomen worden en in elke “Tornati” staat een bord met een nummer er op. Ruim over de helft heb ik nog geen 1/3 gehad. Er moeten er nog heel wat volgen. En dat klopt wel, eenmaal boven de bomengrens komen ze in zicht. Het is behoorlijk steil (rond de 9 a 10%)
Ik nader de top, maar het is pittig. De laatste kilometers zijn gemiddeld 9% maar dat is met de bochten meegeteld. Dus ik zie op m’n fietscomputer eigenlijk steeds 10 a 11%. Oef dat hakt er best in. En we hebben al een hele week er op zitten. Af en toe stop ik in een bocht. Ik heb voldoende tijd. In de verte zie ik soms een glimp van Bert en Alex. Rustig klim ik door. Er is best veel verkeer op de berg. Sport auto’s en motoren. Eigenlijk zie ik niet zo gek veel deelnemers van de GirodiKika. Achteraf blijkt dat velen door de kou, net als ik, gekozen te hebben om minder te doen. Begrijpelijk. Uiteindelijk kom ik boven:
Eenmaal boven komt het besef: Het zit er op! Ik heb het gehaald! Wow. En wat eigenlijk net zo belangrijk is, de hoeveelheid gelden die ik en het team hebben opgehaald. Respectievelijk €5.055 en €27.159. Waanzinnig hoge bedragen. Samen met alle kilometers rijden en klimmen iets om zeer zeer trots op te zijn. En dat ben ik dan ook!
Bert en Alex arriveren vrij snel na mij. Ik heb ondertussen nog een souveniertje gekocht. Gelijksoortige heb ik al van de Alpe d’Huez en de Galibier. Deze moet er zeker bij! Ik koop er 2: 1 vanuit Bormio en 1 vanuit Prato (Thuis blijk ik er 2 vanuit Bormio te hebben, chips…)
We dalen met z’n 3-en af naar Bormio. Op het evenementen terrein worden we hartelijk ontvangen door de organisatie en ontvangen we onze medaille.
Ook zijn Ton en Marcel en onze begeleiders Henk en Marinus er. Nu wordt ’t wachten op Steven en Gert. Ze zijn voor de Epico gegaan. Het gaat er om spannen want er is regen in aantocht. Gert z’n zus is ook gearriveerd en kan hem volgen via haar mobiel. Ja dat gaat wel lukken. En zo gebeurt het dan ook. Wat een kanjers. Net voor de regen binnen. Allemaal veilig en heel bijzonder: niemand heeft in de afgelopen week ook maar enige pech gehad, niet eens een lekke band.
Het was een geweldig avontuur dat ruim 10 maanden eerder begon met een wild idee en een oproep op facebook. Geholpen door het thuisfront en met dank aan iedereen die gedoneerd en anderszins geholpen heeft is het een reis geweest om nooit meer te vergeten!
#girodikika #teamknobbelepe #creatingmemories
My road to the Passo di Stelvio 
Geef een reactie